2' διάβασμα
Ο Γιώργος Σκουλούδης διασχίζει το πυκνό αστικό τοπίο, παραδίδοντάς μας εικόνες που σχολιάζουν την εκάστοτε διαδρομή. Και καθώς φιλοπερίεργοι και φιλότεχνοι ανιχνεύουν ήσυχα το φωτογραφικό αποτέλεσμα, ξαφνικά, να ένα -νοητό- κορδόνι (κόκκινο θα προσέθετα, για να γίνει στοιχείο εξόχως εικαστικό), πετάγεται εκ βάθους συνδέοντας αναγνώστη και οπτική σημειωτική, μεταβιβάζοντας δεδομένα. Μετά άλλο ένα κορδόνι και άλλο ένα. Αυτός ο διαβιβαστικός και ταυτόχρονα συνδετικός ιστός, μας μεταφέρει σε συνδηλούμενα πεδία εννοιολογικών δεδομένων, με αναδυόμενα θέματα ίσης σημασίας, άσχετα με την προφάνεια της βάσης. Μια κατασκευή ογκώδης και επιβλητική , προς μίμηση ή προς ανάμνηση ενός λαμπρού παρελθόντος, φιλοξενεί και καλύπτει επαρκώς την ανάγκη για απομόνωση , μια οριοθέτηση προσωπικού χώρου, ένα άβατον παιδικής (εννοιολογικής) σύλληψης και (χωρικής) αντίληψης.
Εκεί έχει αποτεθεί το σώμα χαλαρό, έχοντας ξεκόψει από την ένταση της -σε απόσταση τριών μέτρων- λεωφόρου. Είναι όμως στιγμή ανάπαυλας (συμπέρασμα εξαγόμενο από τη στάση και το βλέμμα με την εγγενή αθώα αναίδεια) ή αντίθετα εγρήγορσης, καθώς η δυσοίωνη επερχόμενη σκιά διαταράσσει την γαλήνια ατμόσφαιρα, διαμορφώνοντας μια δυστοπική σκηνή με διώκτη και καταδιωκόμενο, βγαλμένη από τα παραμύθια του Περώ; Αφηγηματικό τέχνασμα, ευαισθησία στο φως και το χρώμα, και μια ουδόλως παράδοξη ελληνική μελαγχολία.
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
επιμέλεια-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton
