η Αλίκη μέσα από τον φακό

6.5' διάβασμα

 

 

 

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως σαν παιδιά μας άρεσαν τα παραμύθια. Όλα. Γεγονός είναι επίσης πως κάποια από αυτά τα θεωρούμε τα πιο αγαπημένα μας. Είναι τα πιο περίεργα, τα περισσότερο ανορθόδοξα, τα απρόβλεπτα. Αυτά μας γοητεύουν και μας εντυπώνονται. Έτσι αν κάποιος μας ψιθυρίσει κάποια στιγμή κάτι για ένα μπλέ φόρεμα με άσπρη ποδιά, μια γάτα που γελάει, ανάποδα φλαμίνγκο σαν σφυριά για το κροκέ και έναν, όχι και τόσο στα καλά του, καπελά (ακριβώς όπως βλέπουν οι ενήλικες τα καμώματα των παιδιών) θα ανακληθούν χωρίς καθυστέρηση εικόνες, χρώματα και χαρακτήρες από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Με τον τρόπο βέβαια που ο καθένας έχει προσλάβει, κατατάξει και αποθηκεύσει αυτό τον υπερβατικό παρα-μύθο και σαφώς μετά την ωρίμανση που υπέστη μέχρι σήμερα, κλεισμένο στο σκοτεινό υπόγειο του υποσυνείδητου. Έναν καθαρά προσωπικό τρόπο. Αυτή λοιπόν την προσωπική προσέγγιση ανέσυρε και αποτύπωσε ο φωτογράφος Tim Walker για το Ημερολόγιο Pirelli του 2018.

"Για δύο ή τρία χρόνια είχα αυτή τη φιλοδοξία, να αφηγηθώ την Αλίκη με μαύρα μοντέλα. Με γοήτευε αυτή η ιδέα, γιατί δεν είχε γίνει ποτέ ", λέει ο Walker, "η Pirelli ήρθε και μου είπε, θέλουμε να είσαι εσύ, και μου επέτρεψαν να διηγηθώ την ιστορία ακριβώς όπως ήθελα να την πω". Οι συμμετέχοντες είναι μαύροι όπως προαναφέρθηκε και προέρχονται από διάφορα κοινωνικά στρώματα. Σχεδιασμένο από την Shona Heath και επιμελημένο από τον Edward Enninful τον νέο διευθυντή της Βρετανικής Vogue , το ημερολόγιο του 2018 αφηγείται -την κατά Walker- ιστορία της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων.

 

Έτσι, ποιος παίζει ποιον; η RuPaul είναι η Ντάμα Κούπα, η Lupita Nyong’o έχει το ρόλο του Μουσκαρδίνου, ο Lil Yachty ποζάρει ως Φάντης Κούπα, η Whoopi Goldberg υποδύεται τη Δούκισσα, και το μοντέλο Duckie Thot παίζει την ομώνυμη Alice. Υπάρχει η Thando Hopa (δικηγόρος-ακτιβίστρια- μοντέλο από τη Νότια Αφρική και άτομο με αλβινισμό). Υπάρχει ο Puff Daddy (!). Υπάρχουν τα μοντέλα Slick Woods και Adwoa Aboah (σαν Τουιντλντί). Και υπάρχει η Naomi Campbell. "Είμαι ο δήμιος: κόβω τα κεφάλια των ανθρώπων. Και μου αρέσει ", δηλώνει το σούπερ μοντέλο. Συνεχίζει, λέγοντας ότι "αυτό το ημερολόγιο θα είναι ένα ιστορικό ημερολόγιο. Θα μείνει στην ιστορία της Pirelli. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ισορροπημένο και διαφορετικό, κάτι που όλοι προσπαθούμε καθημερινά".

 

 

Το ίδιο το ημερολόγιο, το οποίο δημοσιεύεται από την βρετανική θυγατρική της εταιρείας Pirelli, χρονολογείται από το 1963. Είναι γνωστό για την περιορισμένη διαθεσιμότητά του - διατίθεται μόνο ως εταιρικό δώρο σε περιορισμένο αριθμό πελατών και διασημοτήτων της Pirelli - καθώς και για την επιλογή των φωτογράφων παγκόσμιας κλάσης που έχουν επιλεγεί για να φωτογραφίσουν το ημερολόγιο όλα αυτά τα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των Peter Lindbergh, Annie Leibovitz, ο Steven Meisel, Helmut Newton, Patrick Memarchelier, Steve McCurry, Mario Sorrenti, Karl Lagerfeld, και ο Terry Richardson, μεταξύ άλλων.

Το ημερολόγιο συλλαμβάνει «τον σουρεαλιστικό κόσμο των ονείρων», λέει η Pirelli για το θέμα Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. "Εμπνευσμένες από αυτή τη φανταστική αφήγηση, οι εικόνες του Tim Walker είναι γεμάτες από αναφορές σε απίθανες καταστάσεις, σε απατηλές παροιμίες, αναφερόμενες με συνεχείς παραπομπές στον αγγλικό πολιτισμό".

 

 

Επίσης το συγκεκριμένο έργο, λόγω του μεγάλου αριθμού περιφερειακών προβλημάτων και αρκετών εξειδικευμένων ατόμων που ασχολήθηκαν για την επίλυσή τους, ώστε ν'αποτελέσουν ένα εντυπωσιακό εικαστικά σύνολο, λειτουργεί σαν ένα εύστοχο παράδειγμα∙ μέσω αυτού αποκαλύπτεται η σπουδαιότητα της επιμέλειας, του "φροντιστηρίου", που προηγείται της λήψης. Πόσο πιο εύκολα γίνονται τα πράγματα, πόσο πιο ελεύθερος αισθάνεται ο φωτογράφος όταν έχει επιτελεσθεί το κατασκευαστικό μέρος, έχουν συλλεγεί τα υποστηρικτικά στοιχεία και έχουν πάρει την κατάλληλη θέση στη σύνθεση. Απαλλαγμένος από το βάρος των "έκκεντρων" προβλημάτων μπορεί να αφοσιωθεί σ'αυτό που ξέρει καλά. Τον τελικό έλεγχο και την δημιουργική αντιμετώπιση του έργου μέσα από τον φωτισμό και τη γωνία λήψης. Κάντε τον παραλληλισμό με μια ορχήστρα. Ο μαέστρος είναι επιφορτισμένος με την ακρίβεια και την ερμηνευτική πληρότητα του έργου. Ακόμα και αν ο ίδιος έχει γράψει την παρτιτούρα, δεν είναι υποχρεωμένος να παίζει όμποε ή αγγλικό κόρνο, όπως και ο φωτογράφος αντίστοιχα δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει να ράβει δαντέλες. Πρέπει όμως να διαθέτει το κριτήριο για να αναγνωρίζει αν τα επί μέρους είναι τα κατάλληλα για να συνθέσουν ένα εντυπωσιακό σύνολο, το οποίο βέβαια αγγίζει την δική του θεματική προσέγγιση (ας μην ξεχνάμε ότι ο φωτογράφος είναι όχι μόνον μαέστρος αλλά και αυτός που έχει συλλάβει εννοιολογικά το έργο) και -ανάλογα- να εγκρίνει ή να απαιτεί την επίλυση. Αυτό το κριτήριο αναπτύσσεται, γίνεται αποτελεσματικό και αρκετές φορές καταλήγει να είναι η προσωπική σφραγίδα του δημιουργού, μέσα από την εκπαίδευση και την εξάσκηση. Πρέπει να έχεις ασχοληθεί με την φροντίδα φωτογραφίσεων, για να μπορείς να συνδυάζεις επιτυχώς χρώματα στο φόντο, να επιλέγεις εμβόλιμα αντικείμενα που "σπάνε" μια ανιαρή επανάληψη ή μοτίβα που αναδεικνύουν το κεντρικό θέμα. Καλό είναι λοιπόν οι φοιτητές των εργαστηρίων διαφημιστικής του τμήματος, να ασχοληθούν και μ'αυτό τον τομέα, πέρα από την επιθυμία τους να ολοκληρώσουν με τεχνική αρτιότητα μια φωτογράφιση. (Κ.Λ)

 

όλες οι φωτογραφίες © Alessandro Scotti

 

Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)

 

© periopton

κείμενο-επιμέλεια: Κάππα Λάμδα