2' διάβασμα
απόσπασμα από το διήγημα του Α. Π. Τσέχωφ
'ΚΑΗΜΟΣ'
[...]Βάζει το παλτό του και πηγαίνει στους στάβλους όπου ξαποσταίνει η φοράδα του. Η σκέψη του είναι στη βρώμη και στο σανό, στον καιρό ... Δεν μπορεί να σκεφτεί το γιο του όταν είναι μόνος ... Μπορεί να μιλήσει γι' αυτόν σε κάποιον, αλλά να τον φέρει στο νου του, σχηματίζοντας την εικόνα του, είναι αφόρητα βασανιστικό ...
«Μασουλάς; ρωτάει ο Ιωνάς τη φοράδα του κοιτάζοντας τα λαμπερά της μάτια. "Ετσι, τρώγε, τρώγε ... Εφόσον δεν έχουμε κερδίσει αρκετά για ν' αγοράσουμε βρώμη, θα φάμε σανό ... Ναι, ... Είμαι πολύ μεγάλος πια γι' αυτή τη δουλειά ... Ο γιος μου θα έπρεπε να την κάνει, όχι εγώ .... Αυτός, μάλιστα, ήταν ένας πραγματικός αμαξάς .... Μακάρι να ζούσε...."
«Έτσι είναι, παλιόφιλη .... πάει ο Κοσμάς Ιόνιτς .... μας χαιρέτισε .... Πήγε και πέθανε τελείως αναίτια .... Τώρα, ας υποθέσουμε ότι είχες ένα μικρό πουλάρι , και ήσουν αυτή που το είχε γεννήσει ... Και ξαφνικά το χάνεις αυτό το πουλάρι, πεθαίνει... H λύπη σου θα ήταν αβάσταχτη, έτσι δεν είναι; ..."
Η μικρή φοράδα μασάει, ακούει, και ξεφυσάει στα χέρια του αφεντικού της. Ο Ιωνάς συνεπαίρνεται και της διηγείται τα πάντα.
(μτφρ. Κ. Λ. -από την Αγγλική έκδοση)
ⓘ η μετάφραση είναι πρωτότυπη και υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα
 |
| © Κ.Λ. από τη σειρά ‘ενδοχώρα’ |
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
επιμέλεια-μετάφραση: Κάππα Λάμδα
© periopton
