4' διάβασμα
Οι δυο φωτογραφίες που παρουσιάζονται εδώ, αναφέρονται στη μικρή αφηγηματική ενότητα του ανθοπωλείου, από το κινηματογραφικό αριστούργημα του Χίτσκοκ "Δεσμώτης του Ιλίγγου".
- Όπου ο Σκότι ακολουθώντας τη Μαντλίν, διασχίζει ένα σκοτεινό σοκάκι και μέσω της βοηθητικής εισόδου που βρίσκεται στο τέλος του, προσεγγίζει το πίσω μέρος του ανθοπωλείου. Με αυτή την προσέγγιση, στο σκοτάδι και κρυφίως, το έντονα φωτισμένο ανθοπωλείο γίνεται ένα είδος «μυστικού κήπου» μέσα στον οποίο η Μαντλίν ποζάρει ως στατική εικόνα, πέραν του προφανούς συμβολισμού της 'διάβασης' από το σκοτάδι στο φως και σε ένα τόπο έμφορτο με λουλούδια.
 |
| η Μαντλίν στο ανθοπωλείο "Δεσμώτης του Ιλίγγου" |
- Ο Σκότι μισανοίγει την πόρτα για να δει τη Μαντλίν να παραγγέλνει λουλούδια. Η πόρτα έχει έναν καθρέφτη πάνω της, και σε ένα από αυτά τα υπέροχα συντεθειμένα κάδρα βλέπουμε τη λογική αυτού του μέρους της ταινίας. Η Μαντλίν είναι έτοιμη να εμφανιστεί μέσα σε ένα πλαίσιο, μια τέλεια αντανάκλαση της ψευδαισθητικής εικόνας που την δημιουργία της απαιτεί η σεναριακή δομή. Εμείς, το κοινό, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Βλέπουμε, να αντανακλάται, αυτό που βλέπει ο Σκότι και ταυτόχρονα βλέπουμε και τον ίδιο που την παρακολουθεί.
 |
| Σκότι και Μαντλίν στο ανθοπωλείο "Δεσμώτης του Ιλίγγου" |
Την ίδια στιγμή και αν διασπάσουμε το φιλμικό επίπεδο, ο Σκότι παρακολουθεί και εμάς επίσης. Και τι γίνεται με την αντανάκλαση στον καθρέφτη; Αντανακλά μια σκηνή που μπορούμε μόνο να φανταστούμε, κάπου στον υπερβατικό χώρο που καταλαμβάνουμε επίσης μπροστά από την οθόνη. Αποτελεί ίσως μια επιτυχημένη απεικόνιση της φύσης της κινηματογραφικής ρητορικής.
Αλλά... στα 24 καρέ το δευτερόλεπτο και με μια συνεχώς εξελισσόμενη δράση, η ακολουθία όπως βιώνεται όταν παρακολουθούμε ένα κινηματογραφικό έργο, είναι αναγκαστικά φευγαλέα και γι' αυτό αμέσως παραδίδεται στην αβεβαιότητα της μνήμης.
Η ακίνητη εικόνα όμως είναι διαφορετική∙ με έναν αναμφίβολα ιδιάζοντα τρόπο λειτουργίας ως αναπαραστατικό μέσο, υπό τους περιορισμούς βέβαια της δικής της ιδιαιτερότητας. Μας επιτρέπει να εξετάσουμε τον περιβάλλοντα χώρο, την έκφραση, τη στάση, το χτένισμα και την ενδυμασία, καθώς και τον περιβάλλοντα εσωτερικό χώρο του καταστήματος. Αυτή η απομονωμένη στιγμή, το ακινητοποιημένο χρονικό θραύσμα, επιτρέπει έναν έλεγχο που δεν επιτρέπει η κινηματογραφική ταινία από την οποία προέρχεται. Σίγουρα, νέες αφηγήσεις εμφανίζονται τώρα μέσα από αυτήν την εικόνα, αλλά για τον θεατή χρησιμεύει επίσης ως ισχυρό βοηθητικό υπόμνημα (aide-mémoire) για εκείνη την εντυπωσιακή στιγμή στην ταινία, και γίνεται μια ευπρόσδεκτη επέκταση σε αυτήν την αρχική εμπειρία.
Η φωτογραφία δεν είναι πλέον η πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας που κάποτε θεωρούνταν ότι είναι. Οι φωτογραφίες σήμερα μοιάζουν σαν μια αίθουσα με καθρέφτες, καθένας από τους οποίους παραμορφώνει την πραγματικότητα περισσότερο από τον τελευταίο. Ποιος καθρέφτης/φωτογραφία αποκαλύπτει την αλήθεια; Καμία, στην πραγματικότητα, και αυτό είναι που κάνει το θέμα του «πραγματικού» τόσο έντονα αμφισβητούμενη έννοια. Αντιστρόφως, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φωτογραφία είναι το ιδανικό εργαλείο για να ανατρέψει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα.
επιμέλεια-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση του παρόντος
(ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
