ιστορίες για πριν τον ύπνο (Ι)

4' διάβασμα

Ο Ιταλός καλλιτέχνης Μαουρίτσιο Κατελάν είναι γνωστός για τον σαρκασμό του (πιθανότατα γνωρίζετε ή έχετε ακούσει για την μπανάνα, που είχε κολλήσει με ταινία σε έναν τοίχο κατά τη διάρκεια διεθνούς έκθεσης τέχνης) σε αυτό το έργο, το οποίο ονειρεύτηκε για το Νέο Μουσείο (newmuseum.org) της Νέας Υόρκης, δείχνει την ευαίσθητη πλευρά του.

"Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλη η δουλειά μου αφορά τη δύναμη των εικόνων, την γοητεία και την πολυπλοκότητά τους", δηλώνει ο Καττελάν. "Αλλά μερικές φορές αξίζει να δείχνουμε λιγότερα και να ακούμε περισσότερο."

Προσκαλώντας φίλους και άλλους καλλιτέχνες και ερμηνευτές που θαυμάζει, να υλοποιήσουν με τη συμμετοχή τους αυτήν την ιδέα, ο Μαουρίτσιο Κατελάν φαντάστηκε τις 'Ιστορίες για Ύπνο' (Bedtime Stories) ως ένα τρόπο συμβίωσης αυτές τις μέρες της απομόνωσης. Ζητήθηκε λοιπόν από κάθε συμμετέχοντα να διαβάσει μια επιλογή από το αγαπημένο του βιβλίο - μια πρόταση, ένα απόσπασμα, ένα κεφάλαιο ή κάτι περισσότερο - που θα μοιραστεί με το διαδικτυακό κοινό του Νέου Μουσείου (https://www.newmuseum.org/pages/view/bedtime-stories). Έτσι κάθε μέρα μέχρι τον μήνα Ιούνιο, ένας διαφορετικός καλλιτέχνης μοιράστηκε μια ιστορία (πολύ χαλαρά καθορισμένη) πριν την κατάκλιση στην ιστοσελίδα του μουσείου.

Κάποιοι επέλεξαν να διαβάσουν ήδη υπάρχοντα έργα ή να διαβάσουν δικά τους γραπτά. Οι εκφωνήσεις των κειμένων είτε αυτά έχουν ανασυρθεί από μνήμες, είτε είναι αποκυήματα της φαντασίας ή αποσπάσματα από αγαπημένα βιβλία, καταγράφηκαν από τους καλλιτέχνες στα σπίτια τους ή σε στούντιο ανά τον κόσμο, καταγράφηκαν γρήγορα, ανεπεξέργαστα, σε τηλέφωνα ή φορητούς υπολογιστές.

Η πρώτη ιστορία είναι ένα θερμό σημείωμα αναπόλησης και αγάπης που έχει γράψει ο Ίγκι Ποπ για τον πεθαμένο σκύλο του ο οποίος άκουγε στο όνομα Τρόμπα (κατά τι ανοίκειο, για τα ελληνικά δεδομένα), τον οποίο αντίκρυσε για πρώτη φορά στην απέναντι πλευρά μιας εθνικής οδού στο Μεξικό. Άλλοι ακολουθούν πιο απόμακρες, φιλοσοφικές ή κρυπτικές προσεγγίσεις.

"Λοιπόν Τρόμπα" ξεκινάει την ανάγνωση με τη βαθειά, καθησυχαστική φωνή του "να ξέρεις, από την πρώτη φορά που σε είδα να στέκεσαι εκεί στην άλλη πλευρά του αυτοκινητόδρομου, οσφραινόμενος τη μυρωδιά που έβγαινε από το ψυγείο με τα κρέατα στο μίνι μάρκετ, ήξερα ότι ήσουν ο σκύλος για μένα."
"Ήσουν τόσο όμορφο σκυλάκι. Και το επόμενο πράγμα που ήξερα, ήσουν εκεί, να στέκεσαι δίπλα στο αυτοκίνητό μου, να με κοιτάς. Σε πήρα, σε έβαλα στα γόνατά μου και σκέφτηκα να σε κρατήσω - και σε λιγότερο από ένα λεπτό ήμουν καλυμμένος, προς μεγάλο μου τρόμο, με ψύλλους!"
Συνεχίζει αναφέροντας πως ο σκύλος του απεχθανόταν τις πόλεις -ιδιαίτερα τη Νέα Υόρκη- ενώ αντίθετα "αγαπούσε τα ανοιχτά πεδία και τη μυρωδιά των σκουπιδιών και των ρείθρων του δρόμου" αναφέρεται στο πώς η σύζυγός του χρησιμοποίησε αυτή την προτίμηση, σαν μεταφορά για την δική του συμπεριφορά, λέγοντάς του πως: "Μπορείς να τραβήξεις το σκύλο από το δρόμο, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το δρόμο από το σκύλο," καθώς και στη "μεγάλη ευτυχία" που προήλθε από τη "μόνη σχέση σκύλου που είχα ποτέ".
Η ιστορία κορυφώνεται με τον θάνατο του Τρόμπα λίγο αργότερα, όταν χτυπήθηκε από αυτοκίνητο. "Ποιος ξέρει: Ίσως σε δω όταν φτάσω στον παράδεισο ή στο άλλο μέρος...", λέει ο Ίγκι προς το τέλος της ανάγνωσης. "Ήσουν το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου." THE END. (μετάφραση: Κ. Λ.)

ⓘ η μετάφραση είναι πρωτότυπη και υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα

Δείτε επίσης:

ιστορίες για πριν τον ύπνο (ΙΙ)

ιστορίες για πριν τον ύπνο (ΙΙΙ)

ιστορίες για πριν τον ύπνο (ΙV)

Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)

επιμέλεια: Κάππα Λάμδα