Η Μπιενάλε που εξερευνά νέες φωτογραφικές γλώσσες και πρακτικές.

6.5' διάβασμα

 

 

Η Biennale de l'Image Tangible -2023, είναι ένα φεστιβάλ που φιλοξενεί μια κύρια έκθεση την HETEROTOPIA, την οποία επιμελήθηκαν οι διοργανωτές της Μπιενάλε, στην οποία συγκεντρώνει δεκαέξι Γάλλους και διεθνείς καλλιτέχνες, καθώς και αρκετές περιφερειακές.

 

Σέντρικ Άρνολντ - Apopheniac II  
ακούσια εικόνα

 

Φωτογράφοι ή εικαστικοί καλλιτέχνες, οι δημιουργοί που παρουσιάζονται αναδεικνύουν παραμορφωμένες, αποδομημένες, ανακατασκευασμένες ή παραποιημένες εικόνες και είναι φορείς καινοτόμων φωτογραφικών ιδεών τόσο ως προς τα θέματα που πραγματεύονται όσο και ως προς τις μεθόδους που χρησιμοποιούν.

(Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο έχουν επιλεγεί από όλες τις εκθέσεις.)

 

Παρατίθεται το ενδιαφέρον κείμενο του φωτογράφου και εκ των διευθυντών της Μπιενάλε, Ντομινίκ Κλερκ.

 

Για την κεντρική έκθεση του 2023 της τρίτης έκδοσης της Μπιενάλε της απτής εικόνας, θα αφεθούμε να μας παρασύρει ο άνεμος της ελαφρότητας, του παραλογισμού και της ειρωνείας. Ως αντίδοτο στις σκοτεινές προφητείες που μας κατακλύζουν, θα γευτούμε το θράσος εκείνων που δεν τα βλέπουν όλα μαύρα. Αυτών που ξέρουν να κάμπτουν την πραγματικότητα και να μας μεταφέρουν με τη φαντασία τους πέρα από τις σύγχρονες ανησυχίες. Μακριά όμως από κάθε λόγο και κάθε ηθική, αυτή η καλλιτεχνική στάση υπογραμμίζει την κατάσταση απόγνωσης των κοινωνιών μας και την ανάγκη να την καταπολεμήσουμε με οξυδέρκεια.

 

Έργουιν Βουρμ - Outdoor sculpture (Taipei),
2000, © ADAGP

Φρεντερίκ Ντομπάλ - Série Overprint

Και το χρειαζόμαστε. Με το τέλος των ιδεολογιών και την απουσία οποιασδήποτε θετικής προοπτικής, η φαντασία της εποχής μας έχει ξαφνικά σκοτεινιάσει σε σημείο να προβάλλεται σε σκοτεινά μέλλοντα και αντι-ουτοπικά σύμπαντα. Όχι ότι δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι που τροφοδοτούν αυτό το σκοτάδι, όπως η κλιματική κρίση, οι πόλεμοι και η πρόσφατη επιδημία, αλλά η απαισιοδοξία έχει κυριαρχήσει στο μυαλό των ανθρώπων εδώ και πολύ καιρό. Σε αυτό το πλαίσιο, πολλοί καλλιτέχνες έχουν επικεντρωθεί εκ νέου στην επίσημη έρευνα, συχνά καθοδηγούμενοι από τα σημαντικά περιθώρια που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες. Άλλοι καταγράφουν και υποδύονται την καταστροφή που έρχεται, αλλά η απουσία λύσεων και η απόσυρση στον εαυτό μας χαρακτηρίζουν γενικά την εποχή μας. Έξοδος λοιπόν από την επανάσταση και τις ανυπόστατες υποσχέσεις της, για όσο πρέπει να ικανοποιηθούμε με λογικές ή ακριβείς λύσεις για να ξαναμαγέψουμε το μέλλον; Πρέπει να πιστέψουμε στις τεχνολογικές υποσχέσεις για να σώσουμε τον κόσμο ή να τις υιοθετήσουμε ακριβώς για να μην αμφισβητήσουμε ποτέ τον εαυτό μας;

Οι καλλιτέχνες αυτής της εμβληματικής έκθεσης δεν θέτουν το πρόβλημα με αυτούς τους όρους, και αν τα έργα τους μερικές φορές φαίνονται αποσυνδεδεμένα από τα τρέχοντα ζητήματα, εντούτοις αντιμετωπίζουν ζητήματα φύλου, ταυτότητας, σεξουαλικότητας, κατανάλωσης και γενικότερα της θέσης μας στον κόσμο με τη μεταφυσική έννοια του όρου. Με μεγάλη μορφολογική ποικιλομορφία, η ενότητα καλύπτει διάφορα καταχωρήσεις, μοντάζ, εγκατάσταση, σκηνοθεσία, φωτογραφικά αντικείμενα και περιλαμβάνει πολλαπλές τεχνικές.

 

Αμίρ Σασόν - Sofa

Καμίλ Σάουα - Industrie artistique
© Camille SAUER, Adagp Paris, 2023

Όταν τα έργα του Έργουιν Βουρμ, του Φρεντερίκ Ντομπάλ ή του Ρομάν Σινιέ ανταγωνίζονται στη φαντασία σε ένα τρελό ρεπερτόριο, ο Ταντάο Σερν προτιμά να παίρνει δείγματα από το πεδίο και να καταθέτει σαν δημοσιογράφος. Οι εγκαταστάσεις της Σαντρίν ντε Πα, τα cut-outs του Αμίρ Σασόν ή τα πορτρέτα του Νικολά Ντεβίλ αποτελούν ένα ετερογενές και συνεκτικό σώμα προκλητικών και ενοχλητικών εικόνων. Οι Ρέιτσελ Τζούντε, Άννα Ντε Βρις, Λήδα Γουίλσον διασκεδάζουν αποδομώντας την αντίληψή μας για τον χώρο, φυσικό και νοητικό, ενώ οι Μάνον Πρέτο, Όλι Σερένσον, Μαρί Σερουβά επενδύουν στην τεχνολογία για να αναπτύξουν σύμπαντα όπου η υποτιθέμενη τεχνητότητα των έργων τους λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης της πραγματικότητας. Το έργο του Λίνγκ Φέι εξερευνά τον ασιατικό φετιχισμό και ερωτισμό με κυνισμό και μια έξυπνη πινελιά κιτς. Ο Φιλίπ Κατρίν, γνωστός για τις μουσικές ή κινηματογραφικές του παραστάσεις, πατάει το πόδι του στο απτό εκθέτοντας μέρος του τελευταίου πλαστικού του έργου Mignonism.

 

Μπρούνο Χοσέ Σίλβα
Limit of Disappearance, 2022

Καρολάιν Μοξιόν
Appareillage  
© photo:  Em Moor.

Λήδα Γουίλσον
Valley of Fire Idaho Craters (Two Holes), 2021
© Tous droits réservés à l’artiste.
© photo: Rebecca Fanuele.

Αν το άθροισμα όλων αυτών των απόψεων αποτελεί ένα σύνολο, είναι επειδή ξεχωρίζει σε αρκετά σημεία από τις τρέχουσες τάσεις. Με την ανθρώπινη παρουσία στα έργα, αλλά και με τη διακριτική δέσμευση που επιτρέπει το χιούμορ και η ανεμελιά. Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, το σώμα αυτό αποτελεί μέρος της έννοιας της ετεροτοπίας που είναι αγαπητή στον Μισέλ Φουκώ [*]. Και αυτή η έκθεση προσφέρει ουσιαστικά έναν αυτόνομο χώρο, μακριά από τις τάσεις, την κυρίαρχη σκέψη και τις τυποποιημένες αντιλήψεις. Έναν χώρο αποσυμπίεσης όπου οι ουτοπίες και οι δυστοπίες γίνονται λίγο πιο αισθητές.

 

Σιλβάνα Ρετζιάρντο - La Mercuriale,
2023-2017 - © ADAGP

Λουζ Μπλάνκο - Mantras
Simulation détail Texte + drapeau - 2022

Σε μια ολοένα και πιο ολέθρια επικαιρότητα, η παράξενη οπτική γωνία αυτών των καλλιτεχνών τολμά να παρουσιάσει το πνεύμα του φαρσέρ που τους διακατέχει. Χωρίς ιδιαίτερη φιλοδοξία να θεραπεύσουν τις ιδεολογικές μας αποτυχίες, το έργο τους μας προκαλεί και μας ενθαρρύνει να παίρνουμε τα σοβαρά πράγματα πιο ελαφρά. Ελλείψει οποιουδήποτε άλλου μηνύματος, θα μπορέσουμε να αρπάξουμε το παρωδικό σκήπτρο του γελωτοποιού, να εγκαταλείψουμε κάθε ιδέα σοβαρότητας αφού δεν υπάρχει λύση;

 

Τανταο Σερν - Comfort Zone 14

Ρομάν Σινιέ
Schwarzpulver (Poudre noire), 1989

Φαίνεται ότι ένας νέος αέρας μπορεί επιτέλους να φυσήξει σε έναν κόσμο που δεν σταματά να πεθαίνει. Αν το χιούμορ είναι η ευγένεια της απελπισίας, μπορεί επίσης να ανατρέψει το τραπέζι κάθε ακαδημαϊσμού. Το επείγον σήμερα είναι να ξαναβάλουμε την ενέργεια στο επίκεντρο και ακόμη περισσότερο να ανατάξουμε τους κώδικες μιας απαισιόδοξης και φορμαρισμένης εποχής.

[*] Υπάρχουν σε κάθε κουλτούρα, σε κάθε πολιτισμό, πραγματικοί τόποι, ενεργοί τόποι, τόποι που σχεδιάζονται μέσα στον ίδιο τον θεσμό της κοινωνίας και οι οποίοι είναι είδη αντι-τόπων, είδη ουτοπιών που υλοποιούνται πραγματικά, όπου οι πραγματικοί τόποι, όλοι οι άλλοι πραγματικοί τόποι που μπορούν να βρεθούν μέσα στον πολιτισμό αναπαρίστανται, αμφισβητούνται και αντιστρέφονται, είδη τόπων που βρίσκονται έξω από όλους τους τόπους, αν και είναι πραγματικά εντοπίσιμοι. - Μισέλ Φουκώ, "Οι ετεροτοπίες" -1967.

 

 η κύρια έκθεση στο χώρο: 24 Beaubourg
από 1~15 Νοεμβρίου

 

επιμέλεια-κείμενο-μετάφραση: Κάππα Λάμδα

© periopton

 

 Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)