5.6' διάβασμα
 |
| photo © Κ. Λ. από τη ενότητα: 'εικονογραφημένα όνειρα' |
Μια φορά ξύπνησα από ένα όνειρο καθώς διέσχιζα την Μποντ Στριτ στη Νέα Υόρκη με έναν φίλο μου, ενώ χιόνιζε έντονα. Μιλούσαμε και δεν υπήρχαν εμφανή κενά στη συζήτηση. Αμφιβάλλω αν είχα κάνει περισσότερα από δύο βήματα όσο κοιμόμουν. Αλλά είμαι ικανοποιημένος ότι ακόμη και το πιο περίτεχνο και γεμάτο περιστατικά όνειρο σπάνια διαρκεί περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Είναι πιο σύντομο από τη σκέψη της εγρήγορσης- γιατί η σκέψη δεν είναι καθόλου σκέψη, αλλά μόνο μια αόριστη και άμορφη ομίχλη μέχρι να αρθρωθεί σε λέξεις.
Η συνήθεια να καταγράφω τα όνειρά μου όσο είναι νωπά στο μυαλό μου και στη συνέχεια να τα μελετώ και να τα επαναλαμβάνω και να προσπαθώ να ανακαλύψω ποια είναι η πηγή των ονείρων και ποιο από τα δύο ή τρία ξεχωριστά πρόσωπα που ενδιαιτούν εντός μας είναι ο αρχιτέκτονας τους, μου έδωσε μια ικανή μνήμη ονείρων - κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, γιατί λίγοι εκπαιδεύουν τη μνήμη των ονείρων και καμία μνήμη δεν μπορεί να διατηρηθεί ισχυρή χωρίς αυτό.
Τις ώρες που είμαι ξύπνιος, δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε την πιο απλή εικόνα με μολύβι, ούτε να κάνω τίποτα με πινέλο και χρώματα- δεν μπορώ να φέρω στο νου μου τη λεπτομερή εικόνα οποιουδήποτε γνωστού μου κτιρίου, εκτός από το σπίτι μου- του Αγίου Παύλου, του Αγίου Πέτρου, του Πύργου του Άιφελ, του Ταζ, του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον, μπορώ να αναπαραστήσω μόνο αποσπάσματα, μερικές φευγαλέες εικόνες- το ίδιο συμβαίνει με τους καταρράκτες του Νιαγάρα, το Μάτερχορν και άλλα οικεία πράγματα στη φύση. Δεν μπορώ να φέρω στο νου μου το πρόσωπο ή τη φιγούρα κανενός γνωστού μου ανθρώπου. Αν και έχω δει την οικογένειά μου στο πρόγευμα πριν από δύο ώρες- δεν μπορώ να φέρω τις εικόνες τους μπροστά μου, δεν ξέρω πώς φαίνονται. Καθώς γράφω, βλέπω απέναντί μου, στον κήπο, ένα μικρό άλσος με δέντρα - ψηλά πάνω από αυτά προεξέχει η λεπτή ακρολοφία ενός νεαρού πεύκου, πέρα από αυτό διακρίνεται το πάνω μισό μιας θαμπής λευκής καμινάδας που καλύπτεται από μια μικρή στέγη, και σε απόσταση μισού μιλίου βρίσκεται μια κορυφή λόφου πυκνά δασωμένη, και μετά μια καμπυλωτή, πλατιά κενή θέση, που είναι λεία και καλυμμένη με γρασίδι. Αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να αναπαραστήσω αυτή την εικόνα πλήρως, ούτε καμία λεπτομέρεια της, εκτός από την καμπύλη με το γρασίδι, και αυτό μόνο αόριστα και φευγαλέα.
Ο ονειροτέχνης μου μπορεί να σχεδιάσει τα πάντα και να τα κάνει τέλεια- μπορεί να ζωγραφίσει με όλα τα χρώματα και όλες τις αποχρώσεις και να το κάνει με λεπτότητα και αλήθεια. Μπορεί να βάλει μπροστά μου ζωντανές εικόνες παλατιών, πόλεων, χωριών, καλυβιών, βουνών, κοιλάδων, λιμνών, ουρανών, που λάμπουν στο φως του ήλιου ή του φεγγαριού ή καλύπτονται από χιονοθύελλες ή βροχή, και μπορεί να βάλει μπροστά μου ανθρώπους που είναι έντονα ζωντανοί, που αισθάνονται και τα πρόσωπά τους εκφράζουν τα συναισθήματά τους, και που επίσης μιλούν και γελούν, τραγουδούν και βρίζουν. Και όταν ξυπνάω, μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτούς τους ανθρώπους, το τοπίο και τα κτίρια- και όχι μόνο σε γενικές γραμμές, αλλά συχνά με λεπτομέρειες.
Τα πάντα σε ένα όνειρο είναι πιο βαθιά και δυνατά και ευκρινή και αληθινά απ' ό,τι είναι ποτέ η αχνή απομίμησή τους στην εξωπραγματική ζωή που είναι η δική μας όταν κυκλοφορούμε ξύπνιοι και ντυμένοι με τους τεχνητούς εαυτούς μας σε αυτόν τον ασαφή και θαμπό τεχνητό κόσμο. Όταν πεθάνουμε θα αποτινάξουμε αυτή τη φτηνή διάνοια, ίσως, και θα μεταβούμε στην Ονειροχώρα, ντυμένοι με τον πραγματικό μας εαυτό, και θα αναβαθμισθούμε και θα εξελιχθούμε από τη δυνατότητα ελέγχου του μυστηριώδους πνευματικού μάγου που είναι εδώ μόνο φιλοξενούμενος μας.
Στα όνειρά μας -το ξέρω!- κάνουμε τα ταξίδια που νομίζουμε ότι κάνουμε- βλέπουμε τα πράγματα που νομίζουμε ότι βλέπουμε- οι άνθρωποι, τα άλογα, οι γάτες, τα σκυλιά, τα πουλιά, οι φάλαινες, είναι αληθινά, όχι χίμαιρες- είναι ζωντανά πνεύματα, όχι σκιές- και είναι αθάνατα και άφθαρτα. Πηγαίνουν όπου θέλουν- επισκέπτονται όλα τα θέρετρα, όλα τα σημεία ενδιαφέροντος, ακόμη και τους ήλιους που τρεμοπαίζουν και περιπλανώνται στις ερημιές του διαστήματος.
Εκεί είναι εκείνα τα παράξενα βουνά που γλιστρούν κάτω από τα πόδια μας καθώς περπατάμε, και εκεί είναι εκείνα τα τεράστια σπήλαια που οι μπερδεμένες λεωφόροι τους κλείνουν πίσω μας και μπροστά μας όταν χανόμαστε και μας κλείνουν μέσα. Το ξέρουμε αυτό γιατί δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα εδώ, και πρέπει να υπάρχουν εκεί, γιατί δεν υπάρχει άλλο μέρος. (μτφρ. Κ.Λ.)
ⓘ η μετάφραση είναι πρωτότυπη και υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα
Από το άρθρο " Η πλατωνική μου αγαπημένη",
το οποίο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου 1912
του περιοδικού Harper's Magazine.
επιμέλεια-απόδοση: Κάππα Λάμδα
© periopton
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
