έργα και ημέρες του Πολ Καπονίγκρο

4΄διάβασμα

ενός φωτογράφου κάπως υποτιμημένου και λησμονημένου στο εγχώριο φωτογραφικό στερέωμα

Πολ Καπονίγκρο

Ο Πολ Καπονίγκρο (7 Δεκεμβρίου 1932) είναι Αμερικανός φωτογράφος από τη Βοστώνη της Μασαχουσέτης. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τη φωτογραφία σε ηλικία 13 ετών. Ωστόσο, είχε επίσης έντονο πάθος για τη μουσική και άρχισε να σπουδάζει μουσική στο Boston University College of Music το 1950, προτού τελικά αποφασίσει να επικεντρωθεί στις σπουδές φωτογραφίας στη Σχολή Καλών Τεχνών της Καλιφόρνια, όπου ο Άνσελ Άνταμς είχε δημιουργήσει ένα από τα πρώτα προγράμματα φωτογραφίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Παρά τη στροφή από τη μουσική στη φωτογραφία στην αρχή της καλλιτεχνικής του καριέρας, ο Καπονίγκρο παραμένει ένας αφοσιωμένος πιανίστας που πιστεύει ότι η μουσική του κατάρτιση και συναίσθηση επηρεάζουν τις φωτογραφικές του εικόνες. Στις φωτογραφίες του η οπτική «σιωπή» γίνεται τόσο απτή όσο και ο «ήχος».

Ο Καπονίγκρο σπούδασε με τον Μάινορ Γουάιτ και του έχουν απονεμηθεί δύο υποτροφίες Γκούγκενχαϊμ και τρεις επιχορηγήσεις από το NEA (Εθνικό Ίδρυμα Τεχνών). Οι πιο γνωστές φωτογραφίες του είναι το Running White Deer και το Galaxy Apple. Η θεματολογία του περιλαμβάνει τοπία και νεκρές φύσεις, με έμφαση στις φυσικές μορφές. Το έργο του αποτελεί μια οπτική γέφυρα μεταξύ του υλικού κόσμου των φυσικών μορφών και του ζωντανού πνεύματος πίσω από αυτές, στοιχείο που ανιχνεύεται στις φωτογραφίες των ναών, των βωμών και των ιερών κήπων της Ιαπωνίας καθώς και των πυκνών μυστικιστικών δασών της Νέας Αγγλίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους τοπίων της Αμερικής.

Πράγματι ο Καπονίγκρο έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εξερεύνηση του φυσικού κόσμου και της αρχιτεκτονικής της αρχαιότητας. Το όραμά του έχει τις ρίζες του στην άποψη του Πολ Στραντ για την καθαρότητα των μορφών και στη μεταφυσική/μεταφορική παράδοση του Μάινορ Γουάιτ. Οι εκτυπώσεις του αντικατοπτρίζουν μια αυξημένη προτίμηση απέναντι στους τόνους του γκρι και του μαύρου και θεωρούνται οι καλύτερες στον κόσμο. Πέρα από την αμεσότητα των συνθέσεών του και την προσοχή στις λεπτομέρειες, οι φωτογραφίες του Καπονίγκρο μεταφέρουν βαθύτερα νοήματα. Είτε το θέμα είναι ένα τοπίο, είτε ένα μοναχικό μήλο, είτε ένας δακτύλιος από όρθιες πέτρες, είτε ένα απλό κομμάτι αλουμινόχαρτο, οι φωτογραφίες του επικαλούνται την υπόσχεση της ανάπτυξης και της αναγέννησης αναμεμειγμένη με τη διαχρονικότητα.

Τον ενδιαφέρει η ιδέα ότι η φωτογραφία μπορεί να διδάξει και ότι η διαδικασία της λήψης φωτογραφιών μπορεί να αποκαλύψει βασικές αλήθειες:

«Όλα όσα έχω καταφέρει είναι αυτά τα όνειρα αποτυπωμένα σε άργυρο. Μέσα από αυτό το έργο ήταν δυνατόν, έστω και για σύντομες στιγμές, να αισθανθώ το νήμα που κρατάει όλα τα πράγματα ενωμένα. Ο κόσμος, η ενότητα της δύναμης και της κίνησης, μπορούσε να φανεί στη φύση - σε ένα πρόσωπο, σε μια πέτρα ή σε ένα κομμάτι του ηλιακού φωτός. Οι λεπτές υποδείξεις που δημιουργούνταν από τις διαμορφώσεις των σύννεφων και της πέτρας, του σχήματος και του τόνου, έκαναν από τη φωτογραφία ένα σημείο συνάντησης, από το οποίο μπορούσε κανείς να συνεχίσει ένα ακόμη πιο περιπετειώδες ταξίδι μέσα σε ένα τοπίο προβληματισμού, ενδοσκόπησης»
(Landscape, New York: McGraw-Hill, 1975, p. 67).