4' διάβασμα
 |
| Ντέιβ Χίκι φωτο: O'Gara Bissel |
Ο επιδραστικός κριτικός τέχνης, γνωστός για τη συνύφανση πολιτισμικών αναφορών υψηλού και χαμηλού επιπέδου σε διχαστικές απόψεις για τη σύγχρονη τέχνη, προχώρησε το 2016 στην έκδοση ενός βιβλίου με τίτλο "Χαμένα λόγια - ο θεμελιώδης Ντέιβ Χίκι online συλλογή".
Στις σχεδόν 600 σελίδες του περιλαμβάνονταν όλες οι αναρτήσεις του και τα σχόλιά που τις συνόδευαν.
Για παράδειγμα:
'Μια από τις χειρότερες στιγμές μου στον κόσμο της τέχνης: Ήμουν στη Νέα Υόρκη και έπινα ποτά με γυναίκες μιας συγκεκριμένης ηλικίας, η οποία ταίριαζε με τη δική μου. Ανέφερα ότι μόλις είχα λάβει μια πρόσκληση για το πάρτι γενεθλίων του Τζεφ Κουνς. Μια από τις κυρίες ξέσπασε σε κλάματα. Θα μπορούσα να της την είχα δώσει! Θα μπορούσε, γαμώτο, να είχε πάει στο πάρτι!'.
ή
Μάνιουελ Σ: Ο Τζεφ Γουόλς έφτιαξε μερικές πρωτοποριακές διαφάνειες.
Χανέλιας Ν:η ριζοσπαστικότητα προκύπτει κατά λάθος
Μπιλ Β: μια καλή φωτογραφία κάνει τον θεατή να ξεχάσει τι κοιτάζει.
Ρ Γ: Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς φωτογραφίες που να είναι τόσο σπουδαίες όσο οι καλύτεροι πίνακες ζωγραφικής.
Τζον Μ: Πιστεύετε ότι οι φωτογραφίες του Γουίτζι είναι «διαφανείς»; εννοώ... σκατά έκανε... ξαναάναψε τσιγάρα δίπλα στο πτώμα νεκρού γκάνγκστερ... αλλά... αυτό είναι ένα εντελώς άλλο θέμα...
Τζον Μ: Ή μήπως είναι ο χειρότερος παράνομος...;
Ντέιβ Χίκι: Υπάρχει μια υπέροχη φωτογραφία του Γουόκερ Έβανς από τη δεκαετία του '40 με έναν ναύτη να περπατάει στο δρόμο τόσο ζωηρά που φαίνονται οι σόλες των παπουτσιών του. Ο Ρ. Κραμπ χρησιμοποίησε αυτό για το «Keep on Tracking» για να τοποθετήσει την εικόνα σε μια συγκεκριμένη χρονική ζώνη. Ο Έβανς και ο Κραμπ είναι οξυδερκείς παρατηρητές. Οι σημερινές μας περιπλανήσεις δεν είναι τόσο πνευματώδεις.
Χανέλιας Ν: Η « κοινότοπη φωτογραφία » ήταν το θέμα στην εκκλησία της περασμένης Τρίτης.
Ντέιβ Χίκι: Ο Γουόκερ Έβανς έχει ξεπεραστεί; Ω, Θεέ μου. Νόμιζα ότι το είχε πιάσει το νόημα.
«όποιος έχει διαβάσει ένα κόμικ του Μπάτμαν θα μπορούσε να κάνει καριέρα στη σύγχρονη τέχνη»
Ο Ντέιβ Χίκι ήταν ένας βετεράνος των πολιτιστικών πολέμων που λαμβάνουν χώρα πέρα από τα όρια των πόλεων της Νέας Υόρκης, του Σικάγο και του Λος Άντζελες. Μεγάλωσε τη δεκαετία του '50 στο Λος Άντζελες, όπου ο πατέρας του ήταν μουσικός της τζαζ. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 άνοιξε το «Ένας Καθαρός, Καλοφωτισμένος Χώρος», μια γκαλερί στο Όστιν του Τέξας, εκθέτοντας νέους μινιμαλιστές και εννοιολόγους και από τις δύο ακτές. Στη συνέχεια, έκλεισε τη γκαλερί για να έρθει στη Νέα Υόρκη, όπου έγινε αρχικά διευθυντής της γκαλερί Ρις Πέιλι, στη συνέχεια εργάστηκε ως συντάκτης στο Art in America.
 |
| Ο Ντέιβ Χίκι στην γκαλερί του στο Όστιν, Ένας Καθαρός, Καλοφωτισμένος Χώρος, 13 Νοεμβρίου 1969. |
Σαν πύραυλος από τη μεγάλη ερημιά της Νοτιοδυτικής Αμερικής, ο Χίκι έγινε ένα σημαντικό γεγονός στον κόσμο της τέχνης. Με το παρατσούκλι «το κακό αγόρι της κριτικής τέχνης», ο Χίκι εκμυστηρεύτηκε ότι άρχισε να ενδιαφέρεται για την τέχνη για τους εξής λόγους: «Σεξ, ναρκωτικά και καλλιτέχνες όπως Ρόμπερτ Σμίθσον, Ρίτσαρντ Σέρα και Ρόι Λίχτενσταϊν, οι οποίοι ήταν «μανιασμένοι» στη δουλειά τους».
Του ζητήθηκε να συμμετάσχει σε πάνελ, να μιλήσει σε μουσεία και να δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια και κολέγια. Όχι, το National Endowment for the Arts δεν του είχε αρνηθεί τη χρηματοδότηση, ούτε δέχτηκε επιθέσεις από τη θρησκόληπτη δεξιά για τις απόψεις του. Αυτό που προκάλεσε όλη τη φασαρία ήταν ότι είχε τολμήσει να χρησιμοποιήσει δημόσια τη λέξη που αρχίζει από «Ο» (Ομορφιά). Σε αντίθεση με έναν κλασικό εστέτ, δεν την είχε χρησιμοποιήσει με κάποιον εξεζητημένο, ελιτίστικο τρόπο, αλλά την είχε εισαγάγει ως κοινωνικό ζήτημα.
Μέσα από τα άρθρα του βάζει στο στόχαστρο τις κρατούσες αλήθειες, τις μηχανικές αντιδράσεις και τις συνωμοσίες σιωπής που κυριαρχούν στη συζήτηση για την κοινωνική θεσμοθέτηση της τέχνης και της αισθητικής.
Κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από τον κόσμο της τέχνης και το έκανε γνωστό στον Observer, εξηγώντας πρώτα ότι «όποιος έχει διαβάσει ένα κόμικ του Μπάτμαν θα μπορούσε να κάνει καριέρα στον χώρο της σύγχρονης τέχνης» - υπονοώντας προφανώς «έτσι όπως έχει καταντήσει». «Στο παρελθόν, αν βρισκόσουν μπροστά σε έναν πίνακα που δεν καταλάβαινες, έπρεπε να προσπαθήσεις να μαντέψεις. Τώρα δεν το κάνεις», λέει και προσθέτει: «Αν είχες ένα έργο της Μπρίτζετ Ράιλι, θα το κοίταζες και πιθανότατα θα άρχιζε να σχηματίζει ενδιαφέροντα πράγματα. Τώρα δεν θα το κοιτούσες, θα έπαιρνες έναν σύμβουλο να το κάνει».
Υπαίτια -εν μέρει- γι' αυτό ήταν η οικονομική επιτυχία του κλάδου: ο Χίκι δήλωσε ότι δεν είχε φανταστεί στη δεκαετία του 1960, όταν άρχισε να ενδιαφέρεται για την τέχνη, ότι αυτή θα γινόταν αργότερα μια «αστική» δραστηριότητα. Όταν ρωτήθηκε τι του έλειπε περισσότερο από τις παλιές μέρες, απάντησε:
«Αυτό που μου λείπει είναι να είμαι ελιτιστής και να μην χρειάζεται πλέον να μιλάω με ηλίθιους».
Αφού χρειάστηκε να υπογράψει ένα δεκασέλιδο συμβόλαιο για ένα συνέδριο στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ, πήρε τη ριζική απόφαση να σταματήσει κάθε συμμετοχή: «Πριν από μερικούς μήνες, συμμετείχα σε ένα στρογγυλό τραπέζι για τον Τζον Τσάμπερλεϊν στο Γκούγκενχαϊμ με τη Σούζαν Ντέιβιντσον και την Ντόνα Ντε Σάλβο. Τον παλιό καιρό, ο Ρίτσαρντ Άρμστρονγκ [ο διευθυντής] θα με είχε καλέσει και θα μου έλεγε: 'Εμφανίσου στις 5 το απόγευμα. Θα σε πληρώσουμε.' Αντ' αυτού, έλαβα ένα δεκασέλιδο συμβόλαιο από το μουσείο που ανέφερε ότι τα λόγια μου θα μπορούσαν να αναπαραχθούν 'σε όλα τα υπάρχοντα μέσα και σε όλα τα μέσα που δεν έχουν ακόμη εφευρεθεί'. Διάβασα αυτό το συμβόλαιο στους μαθητές μου. Όλοι έπεσαν από τις καρέκλες τους. Ένα δεκασέλιδο συμβόλαιο για τη συμμετοχή σε μια στρογγυλή τράπεζα! Φυσικά, κανείς (από τους συμμετέχοντες) δεν εμφανίστηκε!»
Έτσι άφησε την τέχνη και το εμπόριό της πίσω του και έγινε συνθέτης τραγουδιών στο Νάσβιλ, ταξιδεύοντας με το συγκρότημα της γυναίκας του, ενώ παράλληλα έγραφε μουσικές κριτικές για το περιοδικό Rolling Stone. Μετά από δέκα χρόνια αυτής της νομαδικής ζωής, στράφηκε στην ήσυχη ζωή της ακαδημαϊκής κοινότητας διδάσκοντας Θεωρία και Κριτική της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Λας Βέγκας.
Ο Ντέηβ Χίκι πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 2021.
επιμέλεια-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
